Tien minuten inleiding voor twee minuten inhoud:. Deel twee: vanuit het perspectief van de ander.
Onlangs belde ik een relatie van me. Ik wilde hem vragen iets voor mij te doen. Dat was belangrijk voor me en ik wilde hem duidelijk maken waarom het belangrijk was voor mij.

Daarnaast vind ik het een aardige vent en vind ik het leuk om even bij te praten en te horen hoe het met hem gaat. Hij nam de telefoon op met: ‘hoi, wat kan ik voor je doen’? Ik vond dat een zo koele en zakelijke benadering dat me de lust verging te vragen hoe het met hem ging. Eerlijk gezegd, voelde ik me wat overrompeld.

Ik begon mijn verhaal, maar ik merkte aan alles dat hij niet echt luisterde. Hij bleef stil en ik wist niet goed wat ik daarvan moest denken. Vond hij het wel interessant wat ik vertelde, of niet? Maar ik moest voor mijn gevoel toch echt de achtergrond schetsen, anders zou hij niet begrijpen waarom de vraag die zo zou komen, echt belangrijk was voor me.

Als iemand mij vraagt om snel een antwoord te geven of beslissing te nemen, terwijl ik niet precies weet waarover het gaat, klap ik dicht. Toen ik hem mijn vraag stelde, reageerde hij heel snel en direct met`; ‘nee sorry, dat lukt mij niet’. Hij gaf niet eens uitleg waarom het hem niet zou lukken. Ik snap zoiets echt niet. Je kunt toch wel wat meer zeggen dan dat? Dus ik probeerde het nog een keer. Misschien had ik hem nog niet voldoende het belang duidelijk gemaakt.

Dit keer onderbrak hij me en zei: ‘ik snap jouw vraag, alleen het gaat me niet lukken’. Hij leek gehaast en rondde het telefoongesprek af.

Ik bleef echt met een vervelend gevoel achter en vroeg me af, of ik iets verkeerd had gezegd.

Herkenbaar? Laten we hier dan eens vrijblijvend over sparren. Jij zorgt voor de koffie en ik voor het worstenbrood.